Sessizim Kaleminden - Işık Yanmaz - Şiiri Kendi Sesinden

Duyuyorsun değil mi şu sessizliği?
Sanki her şey suskunluğuyla tutar yasını,
televizyon gıcırdamaz.
Eşya dahi dönmüştür sana sırtını,
ürpertisini bile esirger gecenin en derin vaktinde
yalnızlık.
Duvarındaki örümcek bırakmıştır ağını örmeyi,
karınca taşımıyordur artık sırtında
sofrandan kalan en büyük ekmeği
ve sen küstürmüşsündür
saksındaki en güzel çiçeğini.

Görüyorsun değil mi şu zifiri karanlığı?
Sanki her şey siyahıyla tutar yasını,
ışık yanmaz.
Güneş dahi doğmaz sana sabahları,
sıcaklığını bile sakınır günün en derin vaktinde
yalnızlık.
Göğündeki bulutların dinmiyor ona olan susuzluğu,
çiğ çiğ çimenlerin gözyaşları
ve küstürmüşsündür
bulutları gezdiren rüzgarı.

Dokunuyor değil mi sana da hiç dokunulmamışlığın?